Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2007

Διημερίδα Αθήνας - 23 & 24 Φεβ. 2007

Δείτε τις Ανακοινώσεις της Συντονιστικής Επιτροπής της Πρωτοβουλίας σχετικά με τις εργασίες της διημερίδας!

Διαβάστε επίσης αναλυτικά για τη διημερίδα εδώ! Η συγκεκριμένη περιοχή ανανεώνεται και μετά το πέρας της εκδήλωσης. Mη παραλείπετε να την επισκέπτεστε!

Φωτογραφίες από τη διημερίδα!

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα το άρθρο του συν. Καλοκαιρινού στα Νέα, όπου διατυπώνει τη θέση οτι η διάταξη του νομοσχεδίου που προβλέπει το ελάχιστο των διδακτικών εβδομάδων του εξαμήνου, ενδέχεται να φαλκιδεύει το δικαίωμα απεργίας των καθηγητών.
Θεωρώ οτι η τοποθέτση ενός τέτοιου ζητήματος, στην ουσία μας εντάσσει στη λογική της "τριγωνικής" πίεσης σε ότι αφορά τις διεκδικήσεις μας και γιαυτό, κατά την άποψή μου για λόγους αρχής είναι απορηπτές ιδιαίτερα στον "δημόσιο χώρο της ακαδημίας". Ιδού το σκεπτικό μου.
Λογική της τγριγωνικής πίεσης εννοώ την χρησιμοποίηση μορφών διεκδικητικού αγώνα, όπου οι διεκδικούντες δικά τους οφελήματα βλάπουν τρίνους εξαρτώμενους από αυτούς που δεν φταίνε σε τίποτα, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν την δυσφορία τους ως εξαναγκαστικό όπλο πίεσης αυτών πού φταίνε (λ.χ. την κυβέρνηση). Μια τέτοια λογική καθιστά τους φοιτητές μας όμηρους ενώ ταυτόχρονα ρίχνει νερό στ' αυλάκι του υφέρποντος ολοκληρωτισμού όπου το σημερινό φοιτητικό κίνημα διολισθαίνει καθοδηγούμενο από τον τυχοδιωκτισμό της "κενής αριστεράς".
Κατά την άποψή μου, η εκπαίδευση των φοιτητών μας είναι αυταξία. Τονίζω: ΑΥΤΑΞΙΑ. Δεν αναπληρώνεται από καμμία άλλη σκοπιμότητα. Αν εμείς διεκδικούμε κάτι για τον εαυτό μας, την ευθύνη αλλά και το τίμημα πρέπει να το φέρουμε οι ίδιοι. Αυτό συνιστά η κοινωνική μας ευθύνη.
Το θέμα, όπως τίθεται, είναι τεχνητό. Εμείς οι ακαδημαϊκοί έχουμε μια τεράστια δύναμη πίεσης της όποιας εξουσίας που προσιδιάζει στο λειτουργήμά μας και ουδέποτε χρησιμοποιήσαμε τα τελευταία χρόνια. Είναι η δύναμη του πρακτικού χειρισμού των γνώσεων και δεξιοτήτων μας, καθώς και το κύρος που (οφείλουμε να) έχουμε στην κοινωνία.
Θεωρώ τέτοια ζητήματα μείζονος σημασίας για τα πλαίσια που η παρήγορη προσπάθειά συμβάλλει, μεταξύ άλλων, στη δημιουργία της εμπρέπουσας ακαδημαϊκής κουλτούρας. Μια κουλτούρας αρχών και όχι οππορτουνισμών, που απαιτείται για να επιβιώσει το δημόσιο πανεπιστήμιο.